GEZONDHEIDSENCYCLOPEDIE
43 resultaten gevonden
-
Noduli van Heberden
Wat is noduli van Heberden? Noduli van Heberden, ook wel knobbels van Heberden genoemd, zijn verdikkingen van de eindkootjes van je vingers (DIP-gewrichten). Ze wijzen meestal op artrose in de vingers. De noduli ontstaan vaak geleidelijk. Vrouwen hebben vaker last van de noduli van Heberden bij handartrose dan mannen. Als de middelste vingergewrichten zijn aangedaan, wordt dit noduli van Bouchard genoemd. Oorzaken Door de artrose treedt er gewrichtszwelling op. Deze zwellingen zijn bijna altijd goedaardig en kunnen dus geen kwaad, naast het feit dat ze soms in de weg zitten. Doordat er slijtage van het kraakbeen plaatsvindt, reageert je lichaam hierop door extra veel botweefsel te vormen om het verlies tegen te gaan. Symptomen De noduli van Heberden ontstaan door artrose, dus naast de verdikking van de eindkootjes van de vingers gaat het gepaard met symptomen van artrose. Klachten die je kan ervaren bij artrose in de handen: Pijn bij het bewegen van het gewricht Stijfheid van de gewrichten (vooral ’s ochtends kun je stijve handen hebben) Bewegingsbeperking in de gewrichten Doordat je je handen zo vaak gebruikt bij dagelijkse bezigheden, kan de pijn en beperking die je ervaart als erg vervelend en invaliderend worden beschouwd. Diagnose Hoewel de knobbeltjes bij de handen al een duidelijke indicatie van noduli van Heberden zijn, kan een definitieve diagnose eventueel gesteld worden met een röntgenfoto. Hierop kan duidelijk een verlies van kraakbeen in de handen worden aangetoond. De kraakbeenslijtage kan wijzen op artrose. Het maken van een foto is zeker niet altijd nodig: door de huisarts kan vaak de diagnose al gesteld worden door de combinatie van typische artroseklachten en deze knobbeltjes. Het maken van een röntgenfoto is dan overbodig. Behandeling De behandeling van de noduli van Heberden bestaat uit de artrose behandelen. Artrose is niet te genezen, tenzij je een kunstgewricht krijgt. Dit gebeurt nog weleens bij de knie of de heup, maar bij artrose in de vingers niet. Veel bewegen wordt aangeraden om de gewrichten soepel te houden en de stijfheid tegen te gaan. Hiernaast krijg je vaak pijnstillers voorgeschreven zoals paracetamol of NSAID’s (ibuproven of diclofenac bijfvoorbeeld). NSAID’s bezitten ook een ontstekingsremmende werking en gaan daardoor roodheid en zwelling tegen.Lees verder -
Non-hodgkin (Non-hodgkin lymfoom)
Wat is non-hodgkin? Non-hodgkin lymfoom is een vorm van lymfeklierkanker. Het is een verzamelnaam voor alle soorten lymfeklierkanker die geen (non = niet/geen) ziekte van Hodgkin zijn. Er zijn wel 30 verschillende soorten non-hodgkin lymfomen. De ziekte komt het meest voor wanneer je boven de 45 jaar bent. Mannen krijgen iets vaker een non-hodgkin lymfoom dan vrouwen. Ieder jaar krijgen zo’n 2000 tot 3500 mensen de diagnose non-hodgkin lymfoom te horen. Het verschil tussen een hodgkin lymfoom en een non-hodgkin lymfoom is het type cel waar het uit ontstaat. Bij de ziekte van hodgkin gaat het om één specifieke type cel, terwijl non-hodgkin lymfomen uit verschillende typen cellen kunnen ontstaan. Wat is het lymfevatenstelsel? Je lymfeklieren zijn een onderdeel van het lymfevatenstelsel. Dit is net als je bloedvatenstelsel één groot netwerk van vaten dat door je hele lichaam loopt. De lymfevaten vervoeren een kleurloze vloeistof, lymfe genaamd. Lymfe is vocht dat uit je bloedvaten het weefsel in geperst is en niet meer terug opgenomen is in de bloedvaten. Via het lymfevatenstelsel komt dit vocht weer terug in de bloedsomloop. De lymfeklieren zijn een soort tussenstations in het lymfevatenstelsel. Hier wordt de lymfe gecontroleerd op ziekteverwekkers zoals bacteriën en virussen. In de lymfeklieren zitten gespecialiseerde cellen die deze controle uitvoeren, de zogeheten lymfocyten. Lymfocyten zitten voornamelijk in de lymfeklieren, maar kunnen door het hele lichaam circuleren. Wanneer de lymfocyten zich plotseling ongecontroleerd beginnen te delen, ontstaat er een lymfoom. Indolente en agressieve lymfomen Non-hodgkin lymfoom is dus een verzamelnaam voor heel veel verschillende soorten lymfomen. Iedere vorm heeft weer net iets andere eigenschappen, maar toch kun je een onderverdeling maken in twee groepen: de ‘indolente’ en de ‘agressieve’ lymfomen. De indolente vorm is tamelijk mild en de lymfocyten delen langzaam. De agressieve vorm deelt veel sneller en komt in 60% van de gevallen van non-hodgkin voor. B-lymfocyten en T-lymfocyten Een andere verdeling die gemaakt wordt is in het soort lymfocyt waaruit het lymfoom is ontstaan. Er zijn twee verschillende soorten lymfocyten: de B-lymfocyten en de T-lymfocyten. Deze twee typen hebben ieder een andere taak bij de afweer. Uit allebei de soorten kan een non-hodgkin lymfoom ontstaan, maar het gebeurt iets vaker bij B-lymfocyten.Lees verder -
Nystagmus (Trillend oog)
Wat is een trillend oog? Een trillend oog of nystagmus is het ritmisch, onwillekeurig bewegen van de oogbollen. Een trillend oog is zeldzaam en ontstaat vaak bij de geboorte of in de eerste levensjaren. Nystagmus geneest bijna nooit. Een trillend oog is niet hetzelfde als een trillend ooglid. Lees meer over een trillend ooglid. Soorten trillend oog Naast een aangeboren trillend oog zijn er vier andere soorten te onderscheiden: Dit is een onschuldige vorm van nystagmus die opgewekt wordt door voor het oog voorbijtrekkende, herhalende beelden (zoals in de bus). Blikveldrichtingsafhankelijke nystagmus. Deze vorm van een trillend oog ontstaat door alcohol en bepaalde geneesmiddelen. Vestibulaire nystagmus. Ontstaat door stimulering van het evenwichtsorgaan, denk aan het draaien van je hoofd of van het hele lichaam, of door koude of warmte stimulatie van het binnenoor. Onschuldige nystagmus. Deze vorm komt voor bij mensen die op jonge leeftijd scheel zagen. Het wordt opgewekt door het afdekken van een oog. Het niet afgedekte oog gaat dan trillen. Oorzaken Wanneer een trillend oog bij de geboorte ontstaat, is er een aangeboren afwijking in het oogbesturingssysteem in de hersenen. In dit geval wordt het ook wel congenitale nystagmus genoemd. Nystagmus kan ook ontstaan doordat er bij de geboorte een afwijking is in de bouw of functie van een of beide oogbollen. Soms ontstaat nystagmus als gevolg van een hersenbloeding of hersenletsel. Symptomen Hoewel de ogen constant bewegen, hebben mensen met aangeboren nystagmus in het algemeen geen last van een trillend beeld. Hun hersenen hebben zich namelijk aangepast. Bij later ontstane nystagmus hebben patiënten vaak wel last van een bewegend beeld. De meeste mensen met trillende ogen zien wazig, omdat het oog zich nooit stabiel op één punt kan richten. De scherpte van het zicht wordt onder andere bepaald door de achterliggende afwijking. Behandeling De arts stelt nystagmus vast door naar het oog te kijken. Er kunnen onderzoeken aan te pas komen, maar dat is alleen om achterliggende oogaandoeningen op te sporen. Een trillend oog verergert meestal niet en zal vaak in de loop der jaren wat afnemen. Nystagmus kan echter bijna nooit helemaal genezen. Er zijn mogelijkheden om het kijken te verbeteren of te vergemakkelijken bij mensen met aangeboren nystagmus of een oogaandoening. Voorbeelden hiervan zijn: Voorkeurshouding van het hoofd. Hierbij neemt de patiënt een bepaalde houding van het hoofd aan, waarbij het trillende oog het minst stoort. Door middel van een oogspiercorrectie kan het oog zo verplaatst worden dat het in een rustige stand staat als je recht vooruit kijkt. Voor zover bekend is medicatie geen oplossing voor nystagmus.Lees verder