Wat is het Miller Fisher syndroom?
Het Miller Fisher syndroom is een zeldzame aandoening. Het Miller Fisher syndroom is een combinatie van:
- Dubbelzien
- Evenwichtsproblemen bij het lopen
- Afwezigheid van peesreflexen door beschadiging van de zenuwen
- Het syndroom is niet erfelijk en ook niet besmettelijk
De aandoening is een variant van het Guillain-Barré syndroom. Dit is een ziekte waarbij er ontsteking optreedt van de perifere zenuwen (zenuwen die niet in de hersenen of in je ruggenmerg zitten). Ongeveer vijf procent van de mensen met het Guillain-Barré syndroom heeft de Miller Fisher variant.
Oorzaken
De precieze oorzaak van het Miller Fisher syndroom is nog niet bekend. Het huidige idee is dat de ziekte het gevolg is van een eerdere infectie. Meestal heeft iemand die het Miller Fisher syndroom krijgt één of meerdere weken voor het optreden van de symptomen een infectie gehad in de darmen of luchtwegen. Je afweersysteem gaat de infectie te lijf, maar het kan gebeuren dat je afweersysteem vervolgens onbedoeld ook gaat reageren op je eigen lichaam. Je afweersysteem kan ook de eiwitten in bijvoorbeeld je oogspieren aanvallen, waardoor je dubbel gaat zien.
Symptomen
De symptomen of klachten die kunnen optreden bij het Miller Fisher syndroom zijn:
- Dubbelzien
- Problemen met je coördinatie
- Problemen met je evenwicht
- Problemen met lopen, dronkenmansloop
- Problemen met het sluiten van je ogen
- Slikstoornissen
- Spraakproblemen
- Tintelingen in je armen en benen
De symptomen worden veroorzaakt door verzwakte spieren als gevolg van aantasting van het isolerende laagje (myeline) rond je zenuwen.
Diagnose
Als je last hebt van dubbelzien en moeite hebt met lopen, is het de moeite waard om contact op te nemen met je huisarts. Het kan lastig zijn om de diagnose Miller Fisher syndroom te stellen. De ziekte is erg zeldzaam. De arts zal in ieder geval je peesreflexen testen. Als deze verminderd aanwezig zijn, is dat een aanwijzing voor het bestaan van het Miller Fisher syndroom.
Verder kan je bloed en je hersenvocht worden onderzocht op de aanwezigheid van bepaalde eiwitten die aanwezig zijn in het geval van het Miller Fisher syndroom.
Ook wordt er een elektromyografisch onderzoek (EMG) gedaan. Hiermee wordt gemeten hoe snel zenuwen elektrische prikkels doorgeven. Wanneer de geleidingssnelheid langzamer is dan normaal, is er een aanwijzing voor schade aan het isolerende materiaal rond je zenuwen (myeline). Dit is ook een aanwijzing voor het bestaan van het Miller Fisher syndroom.
Behandeling
Meestal treedt na enkele weken spontaan herstel op en is behandeling van het Miller Fisher syndroom niet nodig; veel patiënten met het syndroom zijn na enkele maanden volledig hersteld. Uit voorzorg kan je arts echter besluiten om je wel op te laten nemen in het ziekenhuis. In het ziekenhuis kun je goed in de gaten gehouden worden als je bijvoorbeeld slikstoornissen krijgt.
Als je ook zwakke spieren in je armen en benen hebt, kun je behandeling krijgen met immuunglobulinen. In de meeste gevallen van het Miller Fisher Syndroom treedt volledige genezing op. In sommige gevallen houd je een aantal maanden last van dubbelzien en problemen met lopen.