GEZONDHEIDSENCYCLOPEDIE
72 resultaten gevonden
-
Ziekte van Huntington (Chorea van Huntington)
Wat is de ziekte van Huntington? De ziekte van Huntington (of Chorea van Huntington) is een zeldzame en erfelijke aandoening van het centrale zenuwstelsel, waarbij bepaalde delen van de hersenen worden aangetast. De symptomen openbaren zich pas op middelbare leeftijd (tussen 30-50 jaar) en verergeren geleidelijk. Gemiddeld overlijden patiënten na achttien jaar ziekte. Oorzaken De ziekte van Huntington wordt veroorzaakt door een fout in een gen op chromosoom 4. Wanneer één van de ouders de ziekte heeft, dan heeft elk kind 50% kans om de ziekte te erven. Als een kind van een ouder met Huntington het defecte gen niet erft, krijgt het de ziekte niet en kan het de ziekte ook niet doorgeven aan nakomelingen. Symptomen De meest kenmerkende symptomen zijn onwillekeurige, maar gecoördineerde rukkende bewegingen van eerst het gezicht en de armen, die zich in een later stadium over het gehele lichaam uitbreiden. Door aantasting van de spieren voor spreken en slikken, wordt de spraak onduidelijk en krijgt de patiënt moeite met slikken, dat zich uit in kwijlen en verslikken. Omdat zo voedsel in de luchtwegen kan komen, kan dit een longontsteking veroorzaken. Ook raken de geestelijke vermogens gestoord wat toenemende psychische stoornissen tot gevolg heeft, die uiteindelijk kunnen leiden tot ernstige gedragsstoornissen en dementie. Omdat de ziekte zich pas later openbaart, kan het voorkomen dat een patiënt overlijdt voordat de ziekte tot uiting is gekomen. Als in dit geval al een gezin is gesticht, bestaat er ten onrechte het idee dat de ziekte een generatie heeft overgeslagen en dat de kinderen het niet geërfd kunnen hebben. Ziekte van Huntington bij kinderen De ziekte van Huntington komt heel zelden ook voor bij kinderen. Deze juveniele vorm, ook wel Westphal variant genoemd, openbaart zich meestal na het zesde levensjaar. Net als bij volwassenen lijden de kinderen aan een geleidelijke achteruitgang van lichamelijke en geestelijke vermogens. Het verschil met de volwassen vorm is de stijfheid van spieren in plaats van de onwillekeurige bewegingen. Behandeling De ziekte van Huntington is niet te genezen of te stoppen, maar bij sommige klachten helpen medicijnen. Neuroleptica remmen onwillekeurige bewegingen en helpen tegen wanen of hallucinaties. Deze medicijnen hebben echter wel vaak vervelende bijwerkingen zoals sufheid, slaperigheid, duizeligheid en depressiviteit. Tegen epileptische aanvallen, wat soms bij de juveniele vorm optreedt, worden anticonvulsiva voorgeschreven. Spierverslappende middelen kunnen helpen tegen spierstijfheid bij kinderen. Patiënten kunnen ook baat hebben bij paramedische behandelingen. Een logopedist kan helpen bij de spraak- en slikproblemen. Op de lange duur zal het spreken echter zo moeilijk worden dat communicatie met behulp van bijvoorbeeld een computer moet.Lees verder -
Ziekte van Kahler (Multipel Myeloom)
Wat is de ziekte van Kahler? In het kort: De ziekte van Kahler is een vorm van beenmergkanker en wordt veroorzaakt door plasmacellen die kwaadaardig worden. De medische term voor deze aandoening is multipel myeloom. De ziekte van Kahler komt met name voor bij mensen boven de vijftig jaar. Mogelijke oorzaken voor deze aandoening zijn blootstelling aan straling en een van de herpesvirussen (HHV-8). Veelvoorkomende symptomen zijn pijn in de botten, bloedarmoede, verstoorde nierfunctie en gevoeligheid voor infecties. Er wordt over smouldering (smeulend) multipel myeloom gesproken als de ziekte wel aanwezig is, maar er nog geen symptomen zijn waargenomen. Aan de hand van bloedonderzoek, röntgenfoto’s en scans, urineonderzoek en een monster van je beenmerg kan de ziekte worden gediagnosticeerd. De ziekte van Kahler is niet te genezen. Door middel van chemotherapie, stamceltransplantatie en bestraling kan de ziekte wel worden geremd. Over de ziekte van Kahler De ziekte van Kahler (de officiële, medische term is multipel myeloom) is een vorm van beenmergkanker die veroorzaakt wordt door plasmacellen (een bepaald type witte bloedcellen) die plotseling kwaadaardig worden. De ziekte van Kahler komt voornamelijk voor bij mensen boven de vijftig jaar. Kwaadaardige plasmacellen (myelomen) Plasmacellen zitten vooral in het beenmerg en produceren daar afweerstoffen die vechten tegen virussen en bacteriën. Beenmerg is zacht, sponsachtig weefsel dat binnenin veel botten in je lichaam zit. Normaalgesproken zijn plasmacellen zo’n één procent van de cellen in het beenmerg. Bij de ziekte van Kahler zijn groepen kwaadaardige plasmacellen (myelomen) echter tot wel negentig procent van de cellen in het beenmerg. Bij de ziekte van Kahler vormen myelomen op verschillende plekken in het beenmerg plekken waar zij zich vermeerderen, zogenoemde haarden. Er komen steeds meer haarden bij van deze kwaadaardige plasmacellen (multipel myeloom) die de gezonde plasmacellen in het beenmerg verdrukken. Aangezien de gezonde plasmacellen verantwoordelijk zijn voor je afweersysteem, word je dus vatbaarder voor infecties. Daarnaast verstoren de myelomen de bouw van andere bloedcellen: rode bloedcellen die zuurstof vervoeren, trombocyten die voor de bloedstolling zorgen en witte bloedcellen die vechten tegen infecties. Ook zorgen myelomen ervoor dat botten sneller worden afgebroken dan opgebouwd. De kwaadaardige plasmacellen produceren daarnaast grote hoeveelheden abnormale afweerstoffen. Deze eiwitten kunnen zich ophopen in je nieren. Samen met kalk uit je afgebroken botten kan dit tot nierbeschadiging leiden. Ook kunnen de eiwitten neerslaan op andere organen, zoals je hart. Dit heet amyloïdose en kan de werking van de aangeslagen organen negatief beïnvloeden.Lees verder -
Ziekte van Kawasaki (‘Kawasaki Syndroom’, ‘Mucocutaan Lymfekliersyndroom’, ‘MCLS’ of ‘MLNS’)
Wat is de ziekte van Kawasaki? De Ziekte van Kawasaki wordt ook wel het 'Kawasaki Syndroom', 'Mucocutaan Lymfekliersyndroom', 'MCLS' of 'MLNS' genoemd. Het is een ontstekingsziekte van de bloedvaten. De ziekte van Kawasaki is een zeldzame ziekte die alleen bij kinderen voorkomt, meestal bij kinderen onder de 5 jaar, maar het kan ook voorkomen bij pubers en baby's. De ziekte komt twee keer vaker voor bij jongens dan bij meisjes. Deze aandoening is genoemd naar de Japanse arts Tomisaku Kawasaki. Deze arts was de eerste die de diagnose en de behandeling beschreef in 1967. Ook komt deze ziekte nog steeds het meeste voor in Japan. Oorzaken Er wordt nog steeds onderzoek gedaan naar de mogelijke oorzaken van deze ziekte. Echter, tot op heden is de precieze oorzaak nog niet bekend. Er zijn wel een paar theorieën over de oorzaak. Deze ziekte zou veroorzaakt kunnen worden door een virus of infectie Erfelijke aanleg is niet uitgesloten De ziekte van Kawasaki is niet besmettelijk en kan niet voorkomen worden Symptomen De ziekte begint met snel stijgende en dalende koorts pieken rond de 39 graden C. Het kind is hangerig en geprikkeld. Er is buikpijn met krampen. In de loop van de dag ontstaat er een rode vlekkerige uitslag over de romp en luiergebied. In de loop van de tijd doen ook de slijmvliezen mee in de uitslag. Er ontstaat roodheid van handpalmen en voetzolen. Enige zwelling van de handen en voeten kan ook optreden. Samenvattend zijn de symptomen die kunnen duiden op de ziekte van Kawasaki: Aanhoudende koorts Uitslag (de uitslag lijkt vaak op roodvonk of mazelen) Geïrriteerde en rode ogen Fel rode, gezwollen, gescheurde lippen Rode, gezwollen tong met rode puntjes (aardbeientong) Roodheid van de keel Gezwollen handen en voeten Roodheid op de handpalmen of voetzolen Gezwollen lymfeklieren in de hals Kind voelt zich niet op zijn gemak en is snel geprikkeld De ziekte van Kawasaki lijkt op het eerste gezicht op een virale aandoening of roodvonk. De ziekte van Kawasaki is zo zeldzaam dat er meestal eerst aan andere meer voorkomende ziektebeelden zoals rode hond of hersenvliesontsteking gedacht wordt. Complicaties Het beloop van de ziekte van Kawasaki is in 5-20% gecompliceerd. De ernstigste complicatie is een hartaandoening waarbij er verwijding van de slagaders van het hart of een hartinfarct kan ontstaan. Andere complicaties die kunnen ontstaan zijn huidafwijkingen, hersenvliesontsteking, gewrichtsontsteking, ontsteking van de galblaas. Deze complicaties zijn vervelend maar verdwijnen zonder restschade. Diagnose De diagnose ziekte van Kawasaki wordt gesteld op basis van een combinatie van symptomen en bloeduitslagen. Tenminste moet er 5 dagen koorts aanwezig zijn en minimaal 4 van de klachten in het lijstje. Daarbij moet bloedonderzoek een verhoging van de witte bloedcellen en bloedplaatjes laten zien en een verlaging van de rode bloedcellen (bloedarmoede). De diagnose wordt in het algemeen door een kinderarts gesteld. Behandeling De ziekte van Kawasaki wordt in het ziekenhuis door de kinderarts behandeld. Kinderen met de ziekte van Kawasaki worden meestal behandeld met een hoge dosis intraveneus immunoglobulinen (IVIG). Dit is een eiwitcomponent uit menselijk bloed dat de ontsteking vermindert. Daarna worden de kinderen behandeld met langdurig lage dosering aspirine. De meeste kinderen ondervinden geen blijvende gevolgen van deze ziekte. Echter, een kwart van de kinderen met de ziekte van Kawasaki loopt blijvende hartschade op. Dit komt omdat zij niet op de behandeling reageren en daardoor hun kransslagader aangetast wordt.Lees verder -
Ziekte van Lyme
Wat is de ziekte van Lyme? De ziekte van Lyme is een ziekte die kan ontstaan nadat je bent gebeten door een teek die besmet is met de bacterie Borrelia burgdorferi. De ziekte van Lyme wordt ook wel Lyme Borreliose genoemd. De ziekte van Lyme kan veel verschillende problemen veroorzaken, waaronder: Artritis Hartproblemen Hersenproblemen Zenuwstelselproblemen Symptomen De ziekte van Lyme bestaat uit 3 stadia: Lokale huidinfectie Vroege gedissemineerde infectie Chronische lymeziekte Iedere stadia van de ziekte van Lyme heeft zijn eigen kenmerken en symptomen. Lokale huidinfectie Op de plaats van de tekenbeet ontstaat meestal een rood plekje. Wanneer het klein blijft en binnen 2 weken weer verdwijnt, is hij waarschijnlijk niet veroorzaakt door de bacterie Borrelia burgdorferi. Als de plek wel steeds groter wordt en het centrum weer bleek wordt, dan is er een grote kans dat je de ziekte van Lyme hebt. De rode plek op de huid wordt Erythema Migrans (EM) genoemd en ontstaat over het algemeen binnen 3 maanden. EM kan ook op meerdere plaatsen tegelijk voorkomen en kan zich uitbreiden over het lichaam. EM kan ook afwezig zijn of niet herkend worden. Als je EM herkent of denkt te herkennen op je eigen lichaam, is het belangrijk om contact op te nemen met je arts. Vroege gedissimineerde infectie Na de tekenbeet kan de bacterie in de bloedbaan terecht komen. Vanuit de bloedbaan kan het in je hele lichaam terecht komen. In de medische wereld wordt dat een gedissimineerde infectie genoemd. In het geval van de ziekte van Lyme ontstaan er vooral problemen in de volgende delen van het lichaam: Acute problemen met het zenuwstelsel. Er kan bijvoorbeeld een hersenvliesontsteking ontstaan. De ontsteking gaat vaak samen met een ontsteking in de hersen- of ruggenmergzenuwen. Symptomen zijn: dubbelzien, gezichtsverlamming, zeer heftige pijn in arm, been of romp. Dit kan samengaan met een doof of tintelend gevoel. Niet-acute problemen met het zenuwstelsel. Deze problemen ontstaan over het algemeen pas later in de ziekte. Voorbeelden van symptomen zijn: voorbijgaande verlammingsverschijnselen, krachtverlies, slecht kunnen lopen, pijn en verkramping in je hoofd, gezicht en nek en migraine. Problemen met je gewrichten. De symptomen van gewrichtsproblemen zijn gezwollen en pijnlijke gewrichten. Vaak is vooral de knie aangedaan. Over het algemeen zijn er problemen met elektrische prikkels in je hart. Hierdoor kan je hart heel langzaam gaan kloppen en kun je flauwvallen. Er zijn ook nog aspecifieke klachten die kunnen voorkomen. Bijvoorbeeld vermoeidheid, terugkerende griepachtige verschijnselen, zweten, pijn in spieren en gewrichten. Al deze verschijnselen kunnen ook voorkomen bij ander ziekten. Zo speelt vermoeidheid bijvoorbeeld ook een grote rol bij de ziekte van Pfeiffer. Chronische lymeziekte Als je al meer dan een jaar last hebt van de ziekte van lyme, dan bevindt je je in het chronische stadium. Alle eerder genoemde symptomen kunnen blijven voorkomen in dit stadium en kunnen ook verergeren. Andere problemen die kunnen optreden bij chronische ziekte van Lyme zijn: Problemen met het zenuwstelsel. Er kan een hersenaandoening ontstaan die chronische encefalopathie genoemd wordt. De symptomen die hierbij horen zijn meestal aspecifiek. Zo kun je last krijgen van: stemmingswisselingen, prikkelbaarheid, woede-uitbarstingen, geheugenproblemen, verminderde concentratie, hevige hoofdpijn en slaapstoornissen. Verder kun je ook last krijgen van psychiatrische problemen. Zo kan de ziekte zorgen voor klachten die lijken op de klachten van: persoonlijkheidsveranderingen, ADHD, angststoornissen, stemmingsstoornissen en psychotische stoornissen. Ook kunnen zich problemen opdoen die lijken op MS, dementie, de ziekte van Parkinson en ALS. ACA (of acrodermatitis chronica atrophicans). Bij deze aandoening wordt je huid plaatselijk rood tot paars. In het begin is de huid ook iets verdikt en warm. Na enkele maanden tot jaren wordt de huid heel erg dun.Lees verder